Ruim 260 uur waren Paul Jongsma, Mitch Koningstein en Jan Pennings uit Boxtel van Stichting Tunnel Vision bezig om de doorgang van het Muziekhuis oftewel Passage Riche in genoemde plaats een make-over te geven met hun graffiti art. Hoewel ze zelf stellen dat ze op het einde van die megaklus wel klaar waren met die lange muur, zijn ze hartstikke trots op het eindresultaat. “Het is nu het mooiste straatje in Boxtel”, melden ze. Dat mag iedereen zelf beoordelen op zaterdag 14 december om 16.15 uur bij de officiële opening.

De tijd dat ze als jonge adolescenten met een rugzakje vol spuitbussen in het holst van de nacht op pad gingen om lokaal en regionaal zaken te verfraaien met hun graffiti kunsten ligt inmiddels ver achter Paul, Mitch en Jan. De heren hebben hun ‘wilde haren’ inzake het illegale spuitwerk ver achter zich liggen. Ze zijn blij dat ze met de door hen in 2017 opgerichte Stichting Tunnel Vision in overleg, alle vrijheid en bij daglicht, de kans krijgen bezig te zijn met hun kunstvorm. De mannen zijn zoals je dat noemt autodidact en leerden het vooral door veel te doen. “Mijn broer Glenn deed aan graffiti. Hij is mijn inspirator. Ik keek als 14-jarige goed rond naar graffiti en oefende thuis met stoepkrijt”, vertelt Mitch. Uiteindelijk kocht hij spuitbussen en ging op stap. “Ik ben begonnen bij het Duits lijntje onder de A2. Daar organiseert Tunnel Vision nu legaal zijn graffiti jams”, aldus Mitch. Op een van zijn nachtelijke escapades kwam hij Paul tegen met een gevulde rugzak. “Ik kende Mitch van school. Onze verhalen hebben veel overeenkomsten. Ik keek ook altijd om me heen. Graffiti letters inspireerde me en graffiti schrijver Nasc inspireerde me. Ook ik ging het uiteindelijk in het echt proberen. Om te beginnen viel dat natuurlijk tegen”, lacht Paul. Genoemden vonden elkaar als graffiti artist. Hoewel zij al langer probeerden om Jan erbij te betrekken hield die tot een aantal jaren geleden de boot af. “Ik ben creatief en houd van tekenen. Ik heb het echter druk en dat voorheen illegale was verder niet goed voor mijn hart”, laat deze weten. Toch werd ook hij gegrepen door de kunstvorm en sloot zich aan. Elke graffiti artist heeft een pseudoniem. Ook de heren. Met het oog op kunst die nog in de omgeving ‘zwerft’, laten zij zich daar echter niet over uit. De afgelopen maanden werd elk uurtje vrije tijd gestoken in het verfraaien van de doorgang langs het Muziekhuis.

Een opdracht die met veel plezier werd vervuld. “Een voorwaarde was dat het Muziekhuis en de Kindertuin erin terug kwamen. We hadden gelijk ideeën, maakten ontwerpen en zijn aan de slag gegaan. Het heeft ons ruim 260 uur gekost om te maken. Uiteindelijk konden we die muur niet meer zien”, om tevreden toe te voegen: “Maar we zijn heel trots op het resultaat.” Dan: “We willen graffiti uit de ‘tunnel’ halen en in de samenleving brengen. Dat lukt steeds meer. Er zijn echter nog genoeg plaatsen die wel een likje kunst kunnen gebruiken.”

Tekst en foto credit: Wendy van Lijssel
Bron: De Meierij